Dwaaltocht
In een begeleidingsgesprek met een weduwe vroeg ik haar om in beeldspraak te symboliseren wat zij had meegemaakt en voelde. Direct kwam het woord dwaaltocht bij haar naar boven. Ze zocht nog even verder. Al snel merkte zij dat het haar hielp om het in beelden te verwoorden. Waarna ze het thuis, voorafgaand aan het volgende gesprek, het ook letterlijk verbeeldde met een collage. Zij vergeleek haar proces direct na de ernstige diagnose van haar man met een hele nare, duistere dwaaltocht in een onbekend bos.
Scherpe hoek
Eerst was haar leven een wandeling op een redelijk recht en voorspelbaar bospad, hier en daar wat kronkelend, maar te overzien. De ondergrond was op sommige plekken wat hobbelig en ongelijk maar voelde stevig onder haar voeten. De zon scheen, de bomen en struiken in groei en bloei en een ruisende wind begeleidden haar op haar tocht. Even verderop nam het pad ineens een onverwachte scherpe hoek. Zo beschreef zij het moment van de diagnose, het was er ineens, onaangekondigd en alles veranderde direct.
Onbegaanbare dwaaltocht
Het pad werd eigenlijk onbegaanbaar maar ze kon niet meer terug. De bebossing er omheen was donker en dicht, waardoor het pad wegviel in de duisternis en alles kil aanvoelde. De duisternis, de begroeiing en het slingerende verloop van dit pad, maakten het onvoorspelbaar en onoverzichtelijk. Er zaten diepe gaten in de grond, op sommige plekken staken juist puntige stenen uit. Bonkige boomwortels namen het pad over en lagen kronkelend voor haar. Elke stap moest ze voorzichtig neerzetten, met moeite vonden haar voeten genoeg houvast. Maar ze gleden ook af en toe weg, haar pas vertraagde en werd aarzelender. Waar eerder nog de bloeiende bomen en struiken, de zon en de wind haar gezelschap hielden, voelde ze zich nu alleen en kwetsbaar. Er was niets dan duisternis.
Tasten in het duister
Ze zag en hoorde niemand. Niemand die haar vertelde waar ze heen moest, waar ze goed aan deed en of de stappen die ze zette wel de juiste waren. Het voelde eindeloos en loodzwaar. Ze voelde angst, overal pijn maar toch ook een heel sterke wilskracht. Ze moest dit doorstaan, ze moest doorzetten, ook al wist ze niet hoe en wanneer ze het eindpunt zou bereiken. Het eindpunt van deze dwaaltocht bleek al snel te komen toen haar man enkele maanden na de diagnose overleed. Al die tijd was zij aan het tasten in het duister, alleen. Zonder gids, zonder iemand die haar en hem vertelde wat er komen zou, die hen ondersteunde of bij scheen zodat het iets lichter werd. Zij hebben nauwelijks afscheid kunnen nemen van elkaar en hun leven samen.
Dwaaltocht in rouw
Zij heeft toen geen start kunnen maken met rouwen. Sinds zijn snelle overlijden dringt het verlies langzaam maar zeker door. Sindsdien is ze met een andere dwaaltocht bezig, in het rouwlandschap. Ze moet ook nu weer haar weg zoeken in een onbekend landschap. Ook nu zet ze door, zoekt haar weg, alleen nu niet meer in eenzaamheid. Ik ben dankbaar dat ik een stukje met haar mee mag lopen. Om samen met haar het pad te vinden wat voor haar goed genoeg voelt. Waar het zeker nog hobbelig en kronkelend is, met een modderige ondergrond en waar obstakels in de weg liggen. Het is ook op dit pad soms nog grijs, koud of donker. Maar ook met steeds meer licht en warmte en met steeds vastere grond onder haar voeten.
Kunt u ondersteuning gebruiken nu u zelf heeft gehoord dat u ongeneeslijk ziek bent, is uw naaste ongeneeslijk ziek of bent u uw dierbare verloren? Neem dan gerust contact met mij op. Is het niet voor uzelf maar kent u iemand die interesse heeft in maatwerk ondersteuning en begeleiding, stuur dan deze link door.